Shpirti i përsosur dhe Neohumanizmi
Shpirti i përsosur dhe Neohumanizmi
Faza e parë
Në fazën e parë, njeriu tërheq mendjen nga materializimi i jashtëm dhe e vendos veten në ndjenjën e "Unë"-it objektiv (jo në ndjenjën "Unë" të jashtme-introjektive, por në ndjenjën e brendshme-ekstrojektive). Nën këto rrethana, personi arrin të kontrollojë në mënyrë të plotë ose të pjesshme fizikësitë e jashtme dhe mund të ndihmojë botën në këtë fushë, qoftë plotësisht, qoftë pjesërisht. Megjithatë, nëse mendja është e shtyrë nga dogmat, njeriu nuk mund të ketë një ide të qartë për fizikësitë e jashtme dhe për këtë arsye dështon në kryerjen e detyrës së tij në këtë fushë të lëvizjes ekstrojektive.
Faza e dytë
Në fazën e dytë, ndjenjat e mendjes "Unë"-t të objektivizuar tërhiqen nga ajo fushë dhe vendosen në ndjenjën e "Unë"-t veprues të pastër. Në këtë rast, personi ndien dhimbjet dhe gëzimet e mendjes njerëzore dhe ndihmon botën në përputhje me rrethanat. Ata që kanë këtë përqasje duhet të kenë një qasje Neohumaniste, që të mos ndihen të shtypur nga dogma. Ata që i nënshtrohen dogmave shpirtërore nuk mund të jenë burime për shoqërinë njerëzore dhe shpesh nuk arrijnë të përqafojnë plotësisht Neohumanizmin.
Faza e tretë
Në fazën e tretë, egoja personale shkrihet në ndjenjën e pastër "Unë". Në këtë fazë, personi ndjen sharmën e të gjithë jetëve të gjalla dhe, madje, edhe e qenieve jo të gjalla. Ai e kupton që çdo gjë në univers po vallëzon sipas ritmit të Parama Puruśa. Ata që arrijnë këtë nivel shpirtëror përqafojnë të gjitha krijesat, qoftë të gjalla apo jo.
Faza e katërt
Në fazën e fundit, spiritualistët arrijnë të bëhen një me Parama Puruśa dhe humbin çdo dualitet. Ata e kuptojnë që gjithçka buron nga Ai dhe kthehet te Ai. Njerëzit që arrijnë këtë nivel të lartë nuk ndihen më të ndarë nga universi dhe kuptojnë që nuk ekziston një mesazh që është i tyre apo një grup i bekuar kundrejt të tjerëve. Atyre që nuk e përqafojnë Neohumanizmin në këtë fazë u mungon shpirti i universalizmit dhe nuk mund të arrijnë qëllimin përfundimtar shpirtëror.
Neohumanizmi është rruga e vetme për të arritur shpirtin e përsosur dhe Parama Puruśa. Ata që nuk e përqafojnë atë nga fillimi e deri në fund ndoshta nuk humbasin shumë personalisht, por ka një humbje kolektive për njerëzimin, pasi Neohumanizmi sjell përfitime për të gjitha qeniet e gjalla dhe jo të gjalla.
SHRI SHRI ANANDAMURTIJI
Commenti