Një Jete Ideale

Një sadhaka i vërtetë (aspirant shpirtëror) do të përmbushë siç duhet detyrimet e tij në botën relative dhe, në të njëjtën kohë, do të kujdeset për detyrimet në botën shpirtërore; dhe midis këtyre dy botëve duhet të ketë një përzierje të lumtur. Në botën e jashtme duhet të ketë një përshtatje objektive, dhe në botën psikike një qasje subjektive.

Gjithashtu, duke mos harruar se jeta njerëzore është një rrjedhë ideologjike, njerëzit duhet të lëvizin gjithmonë drejt idesë supreme. Ata kanë lëvizur në këtë drejtim që nga koha e lashtë dhe, përmes këtij procesi, kanë arritur në këtë fazë të njerëzimit. Duke kaluar përmes shumë jetëve si krimba, insekte, zogj dhe kafshë, ata kanë përjetuar dhimbje, mundime, tortura dhe poshtërime të panumërta. Për shembull, jeta e një dhie. Dhia jeton duke ngrënë bar, derisa vjen dita kur kasapi e kap, e vret, e zhvesh dhe e shet mishin e saj copë më copë në treg. Në një kohë, kjo dhi ka jetuar një jetë të tillë të mjerueshme. Por sot, e ka harruar të kaluarën. Përmes një procesi përparimi, sot mund të ketë arritur një jetë njerëzore.

Jeta njerëzore është më e sigurt se ajo e kafshëve. Shumë kafshë jetojnë në xhungël, ku çdo minutë kanë diçka për tu frikësuar; ku të dobëtit bëhen pre e të fortëve. Për të shpëtuar nga kjo atmosferë frike dhe pasigurie, shumë kafshë të egra kanë kërkuar strehë te njerëzit. Ato ushqehen me bar, gjethe dhe lloje të tjera ushqimesh, derisa vjen momenti i duhur për t'i vrarë për mishin e tyre. Edhe sot, kjo është ajo që ndodh zakonisht. Kafshët kanë besim të plotë te njerëzit, edhe deri në një minutë para vdekjes së tyre. Por kur shohin dikë që i afrohet me një armë në dorë, e kuptojnë se ata që i kishin besuar si miq janë në të vërtetë armiqtë e tyre. Megjithëse njerëzit i ushqejnë kafshët, dashuria ose lidhja që kanë për to është thjesht e jashtme. Nuk ka dashuri të vërtetë te [njerëzit]. Kjo tregon sa mjeruese eshte jeta e kafshëve.

Çdo qenie njerëzore ka kaluar një jetë të tillë të dhimbshme në të kaluarën. Por kjo nuk do të thotë që duhet të jemi shkaku i mjerimit për kafshët që kanë kërkuar strehë tek ne sot. Përkundrazi, duhet të kemi një qëndrim miredashes ndaj tyre. Një grua që është trajtuar keq ose poshtëruar nga vjehrra e saj duhet të jetë e kujdesshme që të mos e trajtojë të njëjtën mënyrë nusen e saj. Njerëzit duhet t'i kryejnë siç duhet detyrimet e tyre në botën e jashtme dhe të sigurohen gjithmonë që asnjë qenie të mos vuajë në mënyrë të panevojshme nga ndonjë keqtrajtim i padrejtë. Në sferën fizike, të drejtat e të gjithëve duhet të mbrohen. Çdo qenie njerëzore duhet të ketë të garantuara nevojat bazë të jetës: ushqimin, veshjen, kujdesin shendetsor, strehimin dhe arsimin.

"Nuk do të shfrytëzoj askënd dhe nuk do të lejoj që të tjerët të më shfrytëzojnë."

Kjo është fryma e përshtatjes së duhur objektive. Dhe ndërsa kjo përshtatje objektive e duhur ruhet, puna duhet të vazhdojë në një mënyrë progresive. Duhet të ecni përpara në rrugën e jetës duke mbajtur një përshtatje me botën e jashtme.

Gjithmonë duhet të mbani mend se ekzistenca juaj nuk është vetëm fizike. Janë kafshët ato që merren kryesisht me botën fizike dhe luftojnë vetëm për të mbijetuar. Kafshët që jetojnë në xhungël përballen vazhdimisht me frikën nga tigrat, luanët, arinjtë, elefantët, gjarpërinjtë, krokodilët dhe një mori krijesash të tjera të egra; ndërsa ato që janë dorëzuar te njerëzit, si dhitë, delet dhe lopët, përballen në momentin e fundit të jetës me frikën e therjes nga një njeri. Kështu që është krejt e qartë se jeta e kafshëve është më pak e sigurt se jeta njerëzore.

Në botën e sotme, njerëzit përballen me vështirësi për të mbajtur një përshtatje objektive me botën fizike. Siç nuk kemi qenë ende në gjendje të ndërtojmë një shoqëri ideale njerëzore, duhet të përqendrohemi fillimisht në sigurimin e kërkesave bazë të jetës për të gjithë. Kur kjo detyrë të përmbushet, do të jemi në gjendje të ndërtojmë një shoqëri ideale. Për të mundësuar përparimin shpirtëror të shoqërisë, njerëzve do t'u jepet hapësirë dhe kohë e mjaftueshme për praktikat shpirtërore.

Qasja subjektive është tërheqja gradualisht e mendjes së ashpër krudo nga bota e jashtme dhe bashkimi i saj me mendjen e hollë, dhe pastaj bashkimi i mendjes së hollë me vetedijen e njësisë. Kur vetedija e njësisë bashkohet me Vetedijen Kozmike, një qenie njerëzore thuhet se ka arritur përmbushjen supreme në jetë. Në botën e tanishme, njerëzit përballen me vështirësi të mëdha për të mbajtur përshtatjen e tyre objektive, dhe nuk mund të japin kohë për qasjen e tyre subjektive. Kjo është tragjedia më e madhe e ditës! Prandaj, dëshiroj t'ju këshilloj që të ndërtoni një shoqëri të shëndetshme njerëzore sa më shpejt që të jetë e mundur, në mënyrë që çdo qenie njerëzore të ketë hapësirë dhe kohë të mjaftueshme për përparimin shpirtëror.

Shrii Shrii Anandamurtiji